အဲဒီညတုန္းက အေမရယ္ ၊ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း စကားေတြ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္ ၊၊ အေမဘုရား ရွိခုိး ျပီးခ်ိန္ ထိထုိင္ေစာင့္ေနရင္း ေရွ႔ဆက္ရမယ့္ ဘ၀ကုိ မေရရာမွုေတြနဲ႔ အတူ မွုန္၀ါး၀ါး စဥ္းစားရင္းေပါ့ ၊၊ ကြ်န္္ေတာ္ေလ တကယ္ကို စိတ္ႏုတယ္္ ၊၊ ဒီအိမ္ၾကီးကေန ထြက္ခြာရေတာ့မယ္လို႔ စဥ္းစားမိခ်ိန္တုိင္း မ်က္ရည္ေတြ က အျမဲတမ္း ေတြေတြ စီးက်လာျမဲ ၊၊ ဒီလိုထြက္ခြာခဲ့တာလည္း ဒါဟာ ပထမအၾကိမ္မဟုတ္တာ ဘာသာအသိဆံုး ၊၊ ဟုိးလြန္ခဲ့တဲ့ ၄ ၊ ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ ၁၅ ႏွစ္သားအရြယ္ကတည္းက ခြဲခြာခဲ့ရတဲ့ မိသားစု ေအးရိပ္ ကုိ တမ္းတေနဆဲ ၊၊ ခုခ်ိန္မွာ မလြမ္းသင့္ေတာပါဘူးေလ ၊၊ ဒါေပမယ့္ မေ၇ရာတဲ့ မနက္ျဖန္ေတြကို ေတြးမိတုိင္္း ခါခါ သက္ျပင္းခ်မိဆဲ ၊၊ ကုိယ္ဘ၀ေရွ႔ေရးကလည္း ဘာရယ္လို႔ မေသခ်ာေသး ၊၊ အေမ႔ေရွ႕မွာလည္း မ်က္၇ည္ မက်ခ်င္ေတာ့ ၊၊
" သားလုပ္ခ်င္တာကို အေမမတားပါဘူးသားရယ္ ၊၊ ဒါေပမယ့္ အေမ့သေဘာကေတာ့ သားကုိ ဒီဘြဲ႔ေလးေတာ့ ရေအာင္ ယူေစခ်င္တယ္ ၊ အေမ့သားသမီးေတြ အားလံုးထဲမွာ မင္းတစ္ေယာက္တည္း ဘြဲ႔မရဘူး ဆုိရင္ အေမ စိတ္ေကာင္းမွာ မဟုတ္ဘူးသား " တလံုးခ်င္း ထြက္လာတဲ့ အေမ့အသံက ငုိခ်င္ရဲ့ လက္တုိ႔ျဖစ္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ဘာမွန္းမသိဘဲ ၀မ္းပန္းတနည္း ငုိေၾကြးေစခဲ့တယ္္ ၊၊ အေမလည္း ငိုလို႔ေပါ့ ၊၊ သားတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ အေမ့ေစတနာကုိ သေဘာေပါက္ပါတယ္ ၊၊ အေမက ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ပ်က္သြားမွာကုိ မလိုလားဘူး ၊၊ ကြ်န္ေတာ္သိပါတယ္ေလ၊၊ ကြ်န္ေတာ္ ေလွ်ာက္လွမ္းေနတဲ့ လမ္းေၾကာင္းက ကြ်န္ေတာ္တို႔ နဲ႔ ဘယ္တုန္းကမွ မပတ္သပ္ဘူးတဲ့ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခု ၊၊ လူတစ္သန္းမွာ တစ္ေယာက္ေတာင္ ျဖစ္ေျမာက္ဖို႔ မလြယ္ကူတဲ့ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းတစ္ခု ၊၊
မေရရာတဲ့ ခရီးထက္ ၊ ကုိယ့္သားသမီးကုိ ေရရာေသခ်ာတဲ့ လမ္းကိုေလၽွ်ာက္လွမ္းေစခ်င္တာ မိဘတိုင္းရဲ့ ေစတနာပါ ၊၊ နားလည္ပါတယ္ေလ ၊၊ ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းကုိ ပြတ္ရင္း အေမလည္း မ်က္ရည္ ေတြ သြင္သြင္စီးလို႔ေပါ့ ၊၊ " မင္းပစည္းေတြ ေရာ အားလံုးထည့္ျပီးလား ၊ မင္းအစ္ကုိ ကုိ သြားေျပာလိုက္အံုး ၊ ႏွုတ္ဆက္လိုက္အံုး " ဆိုျပီး စက္ဖက္မွာေနတဲ့ အစ္ကို႔ဆီကုိ သြားရအံုးမယ္ဆိုတာ သတိေပးတယ္ ၊၊ ေအာ္ ဒီလို အခ်ိန္ေတြ ကို မဆံုခ်င္ပါဘူးေလ၊၊ ကုိယ္သြားခ်င္တဲ့ ေနရာတစ္ခုဟာ အႏတရယ္ေတြ မ်ားေနသတဲ့ ၊၊ ကိုယ္ေတြ နဲ႔လည္း အလွမ္းကြာလြန္းသတဲ့ေလ၊၊ သီခ်င္းေတာင္မွ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ဖြင့္နားမေထာင္တက္တဲ့ မိသားစုအတြက္ ဒီအသက္ေမႊး၀မ္းေၾကာင္းက အံအားသင့္စရာပ ၊၊
" မင္းလည္းသိတာပဲေလ ၊၊ မင္းလည္းအရြယ္ေရာက္ျပီ ၊၊ ငါ့အေနနဲ႔ေတာ့ ဘာမွ မေျပာလုိဘူး ၊၊ မင္းဘာလိုလဲ ၊၊ မင္းေငြလိုရင္ ငါတက္ႏုိင္သေလာက္ ေထာက္ပံ့မယ္ ၊၊ မင္းအေဖနဲ႔ အေမအတြက္ ဘာမွ မပူနဲ႔ ၊၊ ငါနဲ႔ မိငယ္ေလး တုိ႔ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ ရွိတယ္ ၊၊ မင္းလုပ္ခ်င္ရာလုပ္ ၊၊ ဒါေပမယ့္ လုပ္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေအာင္ျမင္ ေအာင္ လုပ္ ၊ ဒီေလာက ထံုးစံလည္း မင္းသိတာပဲ " ဆိုတဲ့ အကုိလုပ္သူစကားၾကားေတာ့လည္း သူတို႔ရဲ့ ပူပန္စုိးရိမ္မွု ကို နားလည္မိပါတယ္ေလ ၊၊ ဘာမွန္းမေရရာတဲ့ လမ္းေၾကာင္းကုိ စြတ္တုိးခ်င္တဲ့ ညီအတြက္ ပူပန္ရံုမွတစ္ပါး သူလည္း ဘာတက္နုိင္ပါ့မတုံး ၊၊ " ေအး အထက္မေရာက္ ၊ ေအာက္မေရာက္ဆုိရင္ေတာ့ မင္း ဘ၀ပ်က္လိမ့္ မယ္ ၊ ဒါေလးတစ္ခုေတာ့ သတိထားကြာ ၊ သြားေတာ့ ရထား ကို ငါလိုက္ပုိ႔မယ္ " ဆုိတဲ့ အစ္ကုိစကားကုိ လက္ခံလုိ႔ အိမ္ျပန္ခဲ့ေပမယ့္ စိတ္ေတြ ဘယ္ဆီေရာက္ေနမွန္းမသိပါဘူးေလ ၊၊
" ပင္လယ္ဆုိ တာ ျဖစ္လာဖုိ. အတြက္ အနားသတ္ေပး ရတဲ့ ကမ္းနားဆုိတာ ရွိရတယ္ ၊၊ ေအာင္ျမင္တဲ. သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာဖို.အတြက္ မေအာင္ျမင္တဲ. သူေတြဆုိတာ အနားမွာ ၀န္းရံ ဇာတ္ပို.ေပးရတယ္ ၊ အႏု ပညာ အလုပ္ဆုိ တာ ဟာ ပိုျပီးခက္ခဲ နက္နဲတယ္ ၊ ေၾကာက္စရာလည္း ေကာင္းတယ္ ၊ နင္ေအာင္ျမင္ရင္ ထိ္ပ္ကုိေရာက္မယ္ ၊ မေအာင္ျမင္ရင္ အနားမွာ ၀န္းရံေနရတဲ့ ဘ၀ ခံႏုိင္ရမယ္ " ဆိုတဲ့ အစ္မလတ္လုပ္သူ ရဲ့ ေနာက္ဆံုး ဆံုးမစကားကေတာ့ ဘ၀တသက္တာ အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာ မဟုတ္ေတာ့တဲ့ အဖိုးတန္ လက္ေဆာင္ပါပဲ ၊၊ တားမရတဲ့ ေမာင္ငယ္ကုိ စိုးရိမ္တၾကီး တက္သေလာက္မွတ္သေလာက္ ဆံုးမရွာတာ ေပမယ့္ သူ႕စကားဟာ တကယ္ကို ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ထာ၀ရလက္ေဆာင္ပါ ၊၊ တကယ္လို႔ ဒီမေရရာတဲ့ လမ္းကို လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ေတာင္ ဒီစကားေလးဟာ ထာ၀ရ မွတ္သားရမယ့္ စကားပဲ ၊၊ အခုလည္း သူ႔စကားဟာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အသံုး၀င္ေနဆဲပါ ၊၊
ရန္ကုန္ျမိဳ႔က လူေတြ ကလြဲရင္ အားလံုး နယ္ေက်ာင္းမွာ ေျပာင္းတက္ရေတာ့မယ္တဲ့ ၊၊ နယ္မွာဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ့္ အလုပ္ေတြကို ဘယ္လို ဆက္လုပ္ရပါ့မလဲ ၊၊ တကယ္ကုိ ဘ၀ရဲ့ လမ္းဆံု ၊ လမ္းခြပါပဲ ၊၊ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လမ္းကုိ ေရြးခ်ယ္ ျပီး ေလွ်ာက္လွမ္းရမလဲ ၊၊ အားလံုးက အားမေပးတဲ့ မေရရာတဲ့ လမ္းကုိ ဆက္ေလွ်ာက္ ရမလား ၊၊ အႏွစ္ႏွစ္အလလ ကၾကိဳးစား အရင္းတည္ခဲ့ရတဲ့ ပညာေရးကုိ ကြ်န္ေတာ္ စြန္႔လႊတ္လိုက္ရမလား ၊၊ အိ္ပမက္ဆိုးေတြ ရွည္လြန္းပါတယ္ေလ ၊၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ဆီကမွ ဘယ္လိုအၾကံ မ်ိဳးကိုမွ မရခဲ့ဘူ း ၊၊ ငါ့ဘ၀ကုိ ဘယ္လိုဆက္ေလွ်ာက္ရမလဲရယ္လို႔ ေတြးရင္း တစ္ေယာက္တည္း ခ်ာခ်ာေတြ လည္ခဲ့ရတယ္ ၊၊ အရုိးသားဆံုး ၀န္ခံရရင္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လက္ခုပ္သံေလး ေဖ်ာက္တိေဖ်ာက္ၾကားကုိ ရင္ခုန္စြာ စြဲလန္းမိေနျပီ ၊၊ ဒီအထဲက ဘယ္လိုရုန္းထြက္ရပါ့မလဲ ၊၊ အိ္ပ္ပ်က္တဲ့ ညေတြကို တမ္းတေနမိျပီ ၊၊ မီးေရာင္ ေအာက္မွာ ျပံဳးရတဲ့ အသက္မပါတဲ့ ေလ့က်င့္ထားတဲ့ အျပံဳးေတြကို ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ တက္ေျမာက္ေန ျပီလား ၊၊ ခံုမင္ေနမိျပီလား ၊၊
မီးေရာင္ ၊ မွန္ေရာင္ေအာက္က ျဖိဳးျဖိဳးေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ လက္ခုပ္သံေလးကုိ နားဆင္ဖုိ႔ ၊ အဲဒီခဏတာေလးကုိ ခံစားဖုိ႔ ေပးဆပ္ရတဲ့ လူေတြမသိတဲ့ ကန္လန္ကာေနာက္ကြယ္က ငရဲခန္းေတြကုိ ကုိယ္ကုိတုိင္သာ အသိဆံုး ၊၊ ဒီလို ခရီးကုိ ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔ ၊ ကုိယ္ခံစြမ္းအားေတြ ရွိ႔ပါ့မလား ၊၊ အားေပးကူညီသူမရွိတဲ့ ၊ တစ္ေယာက္တည္း သမားအတြက္ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ရပ္တည္ႏုိင္ပါ့မလဲ ၊၊ ဆန္ေပးမွ ဆီရတဲ့ ဒီေလာက ငရဲက ၊ ရင္ရွုပ္စရာ ဇာတ္လမ္းေတြ မွာ ကုိယ္တုိင္ပါ၀င္ အသံုးေတာ္ခံဖုိ႔ ဇာတ္စာေထာက္သူ မရွိတာမို႔ ၊ လက္ေျမွာက္ကာ အရွဳံးေပး အေမေျပာတဲ့ ေအးေဆးတဲ့ ဘ၀ထဲကုိပဲ ျပန္၀င္ ရေလမလား ၊၊ ပူပန္မွုေတြ အၾကားမွာ ရုန္းရင္းကန္ရင္း ေျပးရင္း လႊားရင္း ၊ လိုခ်င္တာတစ္ခုအတြက္ ေပးဆပ္ရမယ့္ အရာေတြ ကဘ၀ဆုိတာျဖစ္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ......
ဒီလိုနဲ႔ လူေတြေျပာၾက ဆို ၾကတဲ့ မေရရာ ပါဘူး ဆိုတဲ့ ဘ၀ေလး တစ္ပုိင္း တခန္းရပ္ခဲ့ေပါ့ ................
" သားလုပ္ခ်င္တာကို အေမမတားပါဘူးသားရယ္ ၊၊ ဒါေပမယ့္ အေမ့သေဘာကေတာ့ သားကုိ ဒီဘြဲ႔ေလးေတာ့ ရေအာင္ ယူေစခ်င္တယ္ ၊ အေမ့သားသမီးေတြ အားလံုးထဲမွာ မင္းတစ္ေယာက္တည္း ဘြဲ႔မရဘူး ဆုိရင္ အေမ စိတ္ေကာင္းမွာ မဟုတ္ဘူးသား " တလံုးခ်င္း ထြက္လာတဲ့ အေမ့အသံက ငုိခ်င္ရဲ့ လက္တုိ႔ျဖစ္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ဘာမွန္းမသိဘဲ ၀မ္းပန္းတနည္း ငုိေၾကြးေစခဲ့တယ္္ ၊၊ အေမလည္း ငိုလို႔ေပါ့ ၊၊ သားတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ အေမ့ေစတနာကုိ သေဘာေပါက္ပါတယ္ ၊၊ အေမက ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ပ်က္သြားမွာကုိ မလိုလားဘူး ၊၊ ကြ်န္ေတာ္သိပါတယ္ေလ၊၊ ကြ်န္ေတာ္ ေလွ်ာက္လွမ္းေနတဲ့ လမ္းေၾကာင္းက ကြ်န္ေတာ္တို႔ နဲ႔ ဘယ္တုန္းကမွ မပတ္သပ္ဘူးတဲ့ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခု ၊၊ လူတစ္သန္းမွာ တစ္ေယာက္ေတာင္ ျဖစ္ေျမာက္ဖို႔ မလြယ္ကူတဲ့ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းတစ္ခု ၊၊
မေရရာတဲ့ ခရီးထက္ ၊ ကုိယ့္သားသမီးကုိ ေရရာေသခ်ာတဲ့ လမ္းကိုေလၽွ်ာက္လွမ္းေစခ်င္တာ မိဘတိုင္းရဲ့ ေစတနာပါ ၊၊ နားလည္ပါတယ္ေလ ၊၊ ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းကုိ ပြတ္ရင္း အေမလည္း မ်က္ရည္ ေတြ သြင္သြင္စီးလို႔ေပါ့ ၊၊ " မင္းပစည္းေတြ ေရာ အားလံုးထည့္ျပီးလား ၊ မင္းအစ္ကုိ ကုိ သြားေျပာလိုက္အံုး ၊ ႏွုတ္ဆက္လိုက္အံုး " ဆိုျပီး စက္ဖက္မွာေနတဲ့ အစ္ကို႔ဆီကုိ သြားရအံုးမယ္ဆိုတာ သတိေပးတယ္ ၊၊ ေအာ္ ဒီလို အခ်ိန္ေတြ ကို မဆံုခ်င္ပါဘူးေလ၊၊ ကုိယ္သြားခ်င္တဲ့ ေနရာတစ္ခုဟာ အႏတရယ္ေတြ မ်ားေနသတဲ့ ၊၊ ကိုယ္ေတြ နဲ႔လည္း အလွမ္းကြာလြန္းသတဲ့ေလ၊၊ သီခ်င္းေတာင္မွ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ဖြင့္နားမေထာင္တက္တဲ့ မိသားစုအတြက္ ဒီအသက္ေမႊး၀မ္းေၾကာင္းက အံအားသင့္စရာပ ၊၊
" မင္းလည္းသိတာပဲေလ ၊၊ မင္းလည္းအရြယ္ေရာက္ျပီ ၊၊ ငါ့အေနနဲ႔ေတာ့ ဘာမွ မေျပာလုိဘူး ၊၊ မင္းဘာလိုလဲ ၊၊ မင္းေငြလိုရင္ ငါတက္ႏုိင္သေလာက္ ေထာက္ပံ့မယ္ ၊၊ မင္းအေဖနဲ႔ အေမအတြက္ ဘာမွ မပူနဲ႔ ၊၊ ငါနဲ႔ မိငယ္ေလး တုိ႔ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ ရွိတယ္ ၊၊ မင္းလုပ္ခ်င္ရာလုပ္ ၊၊ ဒါေပမယ့္ လုပ္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေအာင္ျမင္ ေအာင္ လုပ္ ၊ ဒီေလာက ထံုးစံလည္း မင္းသိတာပဲ " ဆိုတဲ့ အကုိလုပ္သူစကားၾကားေတာ့လည္း သူတို႔ရဲ့ ပူပန္စုိးရိမ္မွု ကို နားလည္မိပါတယ္ေလ ၊၊ ဘာမွန္းမေရရာတဲ့ လမ္းေၾကာင္းကုိ စြတ္တုိးခ်င္တဲ့ ညီအတြက္ ပူပန္ရံုမွတစ္ပါး သူလည္း ဘာတက္နုိင္ပါ့မတုံး ၊၊ " ေအး အထက္မေရာက္ ၊ ေအာက္မေရာက္ဆုိရင္ေတာ့ မင္း ဘ၀ပ်က္လိမ့္ မယ္ ၊ ဒါေလးတစ္ခုေတာ့ သတိထားကြာ ၊ သြားေတာ့ ရထား ကို ငါလိုက္ပုိ႔မယ္ " ဆုိတဲ့ အစ္ကုိစကားကုိ လက္ခံလုိ႔ အိမ္ျပန္ခဲ့ေပမယ့္ စိတ္ေတြ ဘယ္ဆီေရာက္ေနမွန္းမသိပါဘူးေလ ၊၊
" ပင္လယ္ဆုိ တာ ျဖစ္လာဖုိ. အတြက္ အနားသတ္ေပး ရတဲ့ ကမ္းနားဆုိတာ ရွိရတယ္ ၊၊ ေအာင္ျမင္တဲ. သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာဖို.အတြက္ မေအာင္ျမင္တဲ. သူေတြဆုိတာ အနားမွာ ၀န္းရံ ဇာတ္ပို.ေပးရတယ္ ၊ အႏု ပညာ အလုပ္ဆုိ တာ ဟာ ပိုျပီးခက္ခဲ နက္နဲတယ္ ၊ ေၾကာက္စရာလည္း ေကာင္းတယ္ ၊ နင္ေအာင္ျမင္ရင္ ထိ္ပ္ကုိေရာက္မယ္ ၊ မေအာင္ျမင္ရင္ အနားမွာ ၀န္းရံေနရတဲ့ ဘ၀ ခံႏုိင္ရမယ္ " ဆိုတဲ့ အစ္မလတ္လုပ္သူ ရဲ့ ေနာက္ဆံုး ဆံုးမစကားကေတာ့ ဘ၀တသက္တာ အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာ မဟုတ္ေတာ့တဲ့ အဖိုးတန္ လက္ေဆာင္ပါပဲ ၊၊ တားမရတဲ့ ေမာင္ငယ္ကုိ စိုးရိမ္တၾကီး တက္သေလာက္မွတ္သေလာက္ ဆံုးမရွာတာ ေပမယ့္ သူ႕စကားဟာ တကယ္ကို ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ထာ၀ရလက္ေဆာင္ပါ ၊၊ တကယ္လို႔ ဒီမေရရာတဲ့ လမ္းကို လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ေတာင္ ဒီစကားေလးဟာ ထာ၀ရ မွတ္သားရမယ့္ စကားပဲ ၊၊ အခုလည္း သူ႔စကားဟာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အသံုး၀င္ေနဆဲပါ ၊၊
ရန္ကုန္ျမိဳ႔က လူေတြ ကလြဲရင္ အားလံုး နယ္ေက်ာင္းမွာ ေျပာင္းတက္ရေတာ့မယ္တဲ့ ၊၊ နယ္မွာဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ့္ အလုပ္ေတြကို ဘယ္လို ဆက္လုပ္ရပါ့မလဲ ၊၊ တကယ္ကုိ ဘ၀ရဲ့ လမ္းဆံု ၊ လမ္းခြပါပဲ ၊၊ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လမ္းကုိ ေရြးခ်ယ္ ျပီး ေလွ်ာက္လွမ္းရမလဲ ၊၊ အားလံုးက အားမေပးတဲ့ မေရရာတဲ့ လမ္းကုိ ဆက္ေလွ်ာက္ ရမလား ၊၊ အႏွစ္ႏွစ္အလလ ကၾကိဳးစား အရင္းတည္ခဲ့ရတဲ့ ပညာေရးကုိ ကြ်န္ေတာ္ စြန္႔လႊတ္လိုက္ရမလား ၊၊ အိ္ပမက္ဆိုးေတြ ရွည္လြန္းပါတယ္ေလ ၊၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ဆီကမွ ဘယ္လိုအၾကံ မ်ိဳးကိုမွ မရခဲ့ဘူ း ၊၊ ငါ့ဘ၀ကုိ ဘယ္လိုဆက္ေလွ်ာက္ရမလဲရယ္လို႔ ေတြးရင္း တစ္ေယာက္တည္း ခ်ာခ်ာေတြ လည္ခဲ့ရတယ္ ၊၊ အရုိးသားဆံုး ၀န္ခံရရင္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လက္ခုပ္သံေလး ေဖ်ာက္တိေဖ်ာက္ၾကားကုိ ရင္ခုန္စြာ စြဲလန္းမိေနျပီ ၊၊ ဒီအထဲက ဘယ္လိုရုန္းထြက္ရပါ့မလဲ ၊၊ အိ္ပ္ပ်က္တဲ့ ညေတြကို တမ္းတေနမိျပီ ၊၊ မီးေရာင္ ေအာက္မွာ ျပံဳးရတဲ့ အသက္မပါတဲ့ ေလ့က်င့္ထားတဲ့ အျပံဳးေတြကို ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ တက္ေျမာက္ေန ျပီလား ၊၊ ခံုမင္ေနမိျပီလား ၊၊
မီးေရာင္ ၊ မွန္ေရာင္ေအာက္က ျဖိဳးျဖိဳးေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ လက္ခုပ္သံေလးကုိ နားဆင္ဖုိ႔ ၊ အဲဒီခဏတာေလးကုိ ခံစားဖုိ႔ ေပးဆပ္ရတဲ့ လူေတြမသိတဲ့ ကန္လန္ကာေနာက္ကြယ္က ငရဲခန္းေတြကုိ ကုိယ္ကုိတုိင္သာ အသိဆံုး ၊၊ ဒီလို ခရီးကုိ ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔ ၊ ကုိယ္ခံစြမ္းအားေတြ ရွိ႔ပါ့မလား ၊၊ အားေပးကူညီသူမရွိတဲ့ ၊ တစ္ေယာက္တည္း သမားအတြက္ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ရပ္တည္ႏုိင္ပါ့မလဲ ၊၊ ဆန္ေပးမွ ဆီရတဲ့ ဒီေလာက ငရဲက ၊ ရင္ရွုပ္စရာ ဇာတ္လမ္းေတြ မွာ ကုိယ္တုိင္ပါ၀င္ အသံုးေတာ္ခံဖုိ႔ ဇာတ္စာေထာက္သူ မရွိတာမို႔ ၊ လက္ေျမွာက္ကာ အရွဳံးေပး အေမေျပာတဲ့ ေအးေဆးတဲ့ ဘ၀ထဲကုိပဲ ျပန္၀င္ ရေလမလား ၊၊ ပူပန္မွုေတြ အၾကားမွာ ရုန္းရင္းကန္ရင္း ေျပးရင္း လႊားရင္း ၊ လိုခ်င္တာတစ္ခုအတြက္ ေပးဆပ္ရမယ့္ အရာေတြ ကဘ၀ဆုိတာျဖစ္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ......
ဒီလိုနဲ႔ လူေတြေျပာၾက ဆို ၾကတဲ့ မေရရာ ပါဘူး ဆိုတဲ့ ဘ၀ေလး တစ္ပုိင္း တခန္းရပ္ခဲ့ေပါ့ ................
လက္ေတြ႔ဘ၀က လွန္႔ႏုိး လိုက္လို႔ ကုိယ္တုိင္မက္ခြင့္မရွိေတာ့တဲ့ အိပ္မက္ေလးေပမယ့္ ၊ အဲဒီအိပ္မက္ ေလးက တစ္ခန္းရပ္သြားတာေတာ့မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး ၊၊ အဆင္ေျပလို႔ အခြင့္သာအံုးမယ္ဆုိရင္ျဖင့္ အဲဒီ အိပ္မက္ေတြကို ကိုယ္တုိင္ မက္ခြင့္ မရေပမယ့္ ၊ အိပ္မက္ရွင္ေလးေတြ အတြက္ အိပ္မက္ေလးေတြ ဖန္္တီးေပးဖို႔ ၾကိဳးစားသြား ျဖစ္ဦးမွာပါ ၊၊ တစ္ေန႔ေန႔ေပါ့ ဗ်ာ ၊၊
ေမတၱာရင္းျဖင့္
မင္းအိမ္ျဖဴ
.
.
.
ကုိၾကီးမိုးကုတ္သား ေရ အိပ္မက္ေလးကုိ ျပန္ အမွတ္ယခြင့္ေပးတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဗ်ာ ၊၊
