သယံဇာတေတြ ေပါမ်ားပါတယ္ဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္၊ လူေတာ္ေတြ ေပါမ်ားပါတယ္ ဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္၊ ဆန္ေရစပါးေတြ ေပါမ်ားပါတယ္ ဆိုတဲ့ ျမန္မာျပည္၊ ဒီလိုျမန္မာျပည္ ၊၊ ေထရဝါရ ထြန္းကားပါတယ္ဆိုတဲ့ ျမန္မာျပည္၊ ေလာကပါလတရား ၊ ျဗမစိုလ္တရား ထြန္းကားပါတယ္ဆိုတဲ့ ျမန္မာျပည္၊၊ လူအခ်င္းခ်င္း လွည့္ပတ္ခ်င္း ကင္းရွင္းၾကပါေစလို႔ မနက္တိုင္း ေမတာပို႔တဲ့ ျမန္မာျပည္မွာ ဒီလို ဒိုင္ယာရီေလးေတာ့ သိမ္းမထားသင့္ေတာ့ပါဘူးေလ…..
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဒိုင္ယာရီေလးတစ္အုပ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္ … လူတစ္ေယာက္တည္းက ေရးမွတ္ထားခဲ့တဲ့ ဒိုင္ယာရီအမ်ိဳးအစားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး … လူအနည္းငယ္ရဲ့ အိပ္မက္ေတြကို မွတ္တမ္းတင္ထားတဲ့ စုေပါင္းစပ္ေပါင္း ဒိုင္ယာရီေလးေပါ့…..
ျမန္မာျပည္မွာက တယ္လီဖုန္းတို႔ ကားတို႔ ဆိုတာက မရွိမျဖစ္လိုအပ္တဲ့ လူ႔အသုံးအေဆာင္ ပစည္းဆိုတာထက္ လူ႔အတန္းအစားကို ခြဲျခားေဖၚျပတဲ့ ႐ုပ္ျပပစည္းအျဖစ္ ပဲတည္ရွိေနခဲ့တာပါ … ဟန္ဖုန္းလို႔ ေခၚတဲ့ လက္ကိုင္ဖုန္းေလး ခါးျခားခ်ိတ္နိိုင္ရင္ လူရာဝင္သလို … ကိုယ္ပိုင္ကားေလးစီးနိုင္ရင္ေတာ့ ပိုၿပီး လူဝင္ဆန႔္ တာျမန္မာျပည္မွာပါပဲ … အဲဒီလို ဖုန္းကိုင္နိုင္တဲ့သူ ကိုယ္ပိုင္ကားစီးနိုင္သူေတြဆိုတာက လက္ခ်ိဳးေရလို႔ ရတယ္ ေျပာလို႔မရေပမယ့္ အနည္းငယ္ေသာ လူတစ္စုသာ လုပ္နိုင္ကိုင္နိုင္ခဲ့တာ… ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ ခ်မ္းသာလာခဲ့သူျဖစ္ရင္မျဖစ္ မဟုတ္ရင္ေတာ့ အစိုးရအဆက္ဆက္နဲ႔ ပလဲနံပါတ္သင့္သူ ဒါမွမဟုတ္ စစ္တပ္က အဆက္အႏြယ္ေတြသာ ခပ္လြယ္လြယ္ရခဲ့တဲ့ အခြင့္အေရးေတြပါ … သူတို႔လို လူတန္းစားကေတာ့ VIP လို႔ေခၚတဲ့ အခြင့္ထူးခံ လူတန္းစားတစ္မ်ိဳးေပါ့…. ကၽြန္ေတာ္တို႔လို လူလတ္တန္းစားေတြအတြက္ကေတာ့ ဖုန္းတို႔ ကားတို႔ဆိုတာက စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ထဲက ကိုယ္လွမ္းလို႔ မမွီနိုင္တဲ့ အရာေတြပါပဲ ….
ငယ္ငယ္တုန္းက နယ္မွာ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ အမွတ္ယစရာက ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္ … အဲဒီထဲက ကားနဲ႔ပါတ္သပ္တာေျပာရရင္ေတာ့ … ကားရွိတဲ့သူဆိုရင္ ဆရာမေတြကအစ မ်က္ႏွာသာေပး ၿပိး ဆက္ဆံပါတယ္ … ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ သူတို႔အေရးအေၾကာင္းရွိတဲ့အခါ ဒါမွမဟုတ္ ေက်ာင္းသားအျပန္လမ္းၾကဳံတဲ့အခါ ကားစီးခြင့္ရလို႔ပဲျဖစ္မယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္ … ကၽြန္ေတာ္ ၁၀ တန္းတုန္းက ေရးခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဒိုင္ယာရီေလးကို ျပန္ဖတ္တဲ့အခါ … အတန္းပိုင္ဆရာမက အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းအတူတူ ပ်က္တာကို သူငယ္ခ်င္းကို အျပစ္မေပးပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို မိဘေခၚလက္မွတ္ထိုးခိုင္းခဲ့တာေလးကို ေရးထားတာ ျပန္ဖတ္ရတယ္ … အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက အမွတ္ ၆၆ စစ္တပ္က ဗ်ဴဟာမႉးတစ္ေယာက္ ရဲ့သား ပါ … ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ဆရာမကလည္း မီးေက်ာင္းရဲမွာေနေတာ့ တခါတေလ ဖယ္ရီမရတဲ့အခါ သူတို႔ကား အစိမ္းေလးကို ကပ္ကပ္စီးခဲ့ရသူမို႔ ကေလးအရြယ္ေပမယ့္ အဲဒီကတည္း ကိုယ္ခ်င္းစာ နားလည္မိေပမယ့္ … ကားနဲ႔ပါတ္သပ္ၿပီး ဒဏ္ရာတစ္ခုေတာ့ ျဖစ္ခဲ့တာပါပဲ ….
ဒီလိုနဲ႔ ကားနဲ႔ပါတ္သပ္ၿပီး ခံစားခ်က္ ဇာတ္လမ္းေတြ အသက္ေတြ ႀကီးလာတာနဲ႔အမၽွ တိုးတိုးထပ္လာခဲ့တာ ဒီေန႔အခ်ိန္ထိပါပဲ … ခုနေျပာသလို VIP ေတြ အတြက္ ထူးထူးဆန္းဆန္း မဟုတ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို သာမာန္ လူလတ္တန္းစားေတြ အတြက္ကေတာ့ အနိမ့္ ဆုံး ကားတစ္စီး သိန္းတစ္ရာတန္ ဝယ္ဖို႔ေတာင္ ဘယ္လိုမွ စိတ္ကူးယဥ္ဖို႔ မလြယ္တာကို ေတာ့ ခံစားဖူးသူတိုင္းကိုယ္ခ်င္းစားတက္မယ္ ထင္ပါတယ္ေလ….. ဒါဟာ အခုမွ ခံစားရတဲ့ ထူထူးဆန္းဆန္း ေဝဒနာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုေတာ့ အျခား ဒိုင္ယာရီေလးေတြ ဖတ္ရတဲ့အခါ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ပါလားရယ္လို႔ ေျဖသိမ့္ရပါတယ္ …. ေအာ္ ဒီလိုလူေတြ ျမန္မာ တစ္နိုင္ငံလုံးမွာ ရွိေနပါေသးလားရယ္လို႔လည္း ေတြးၿပိး အားတက္သလိုေတာင္ ျဖစ္မိပါရဲ့….
၁၉၇၇ ခုႏွစ္ေလာက္က ေရးခဲ့တဲ့ ဒိုင္ယာရီမွတ္တမ္းေလး တစ္ခုထဲမွာေပါ့
ကိုသန္းနိုင္ဆိုတဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ဟာ ေက်ာင္းၿပီးတဲ့အခါ ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း အလုပ္ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ပါတယ္ …. ထက္ထက္ျမက္ျမက္ ပညာတက္ ေကာင္ေလးမွာ ခ်စ္သူ ရည္းစားရွိေနခဲ့ပါတယ္ …. ထမင္းတလုတ္အတြက္ ရရာ အလုပ္ကို ဝင္လုပ္ခဲ့တာမဟုတ္ပဲ … အမွန္တကယ္ ၀ါသနာပါလို႔ ..ေက်ာင္းဆရာ အျဖစ္ကို ေရြးခ်ယ္ၿပိး ဆရာအတက္သင္တကသိုလ္တက္လို႔ ေက်ာင္းဆရာ ျဖစ္လာခဲ့သူတစ္ေယာက္လို႔သိရပါတယ္ … ဒါေပမယ့္ နဂိုအခံ မခ်မ္းသာသူမို႔ ရတဲ့ လခနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ကားတစ္စီးပိုင္ဖို႔ဆိုတာကေတာ့ ဘယ္လိုမွ ျဖစ္နိုင္ခဲ့မွာ မဟုတ္ပါဘူးး … ဒီလိုနဲ႔ တစ္ရက္ သူ႔ခ်စ္သူ ေကာင္မေလး အိမ္ကို လိုက္သြားတဲ့အခါ .. ခ်စ္သူအိမ္မွာ ရွိတဲ့ကားကို ခ်စ္သူေကာင္မေလးရဲ့ မိဘေတြက ေမာင္းခိုင္းတယ္တဲ့ … ကိုယ္ပိုင္ကားမရွိတဲ့သူအတြက္ ကားေမာင္းတက္ဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိုင္သလို ကၽြန္ေတာ္ကားမေမာင္းတက္ပါဘူးလို႔ ခ်က္ခ်င္း ထုတ္ေဖၚ ဝံခံဖို႔ မရဲခဲ့တဲ့ သူ႔ရဲ့ အရွက္သည္းသည္း ခံစားခ်က္ ေလးကို ေရးမွတ္ထားတဲ့ ဒိုင္ယာရီေလးထဲမွာ ေခၽြးဒီးဒီးက်ၿပီး လက္သီးႏွစ္ဖက္ တင္းတင္းဆုပ္ရင္း ခ်က္ခ်င္းေတာင္ အေငြ႕ လို ပ်ံသြားခ်င္ပါတယ္ဆိုတဲ့ လူရြယ္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ ခံစားခ်က္အတြက္ ရင္နင့္ရပါတယ္… ဒီေန႔မွာေတာ့ အဲဒီလူငယ္ေလးလည္း သူဝါသနာ ပါတဲ့ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ့ေတာ့သလို …. စီးပြားေရးလုပ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ၊ ကားစီးနိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္လို႔ သူ႔ဒိုင္ယာရီေလး ကို အဆုံးသတ္ခဲ့ပါတယ္ …
၁၉၉ရ ခုႏွစ္ေလာက္က ေရးခဲ့တဲ့ ဒိုင္ယာရီမွတ္တမ္းေလး တစ္ခုထဲမွာေတာ့
ကိုေအာင္ျမင့္ဆိုတဲ့ စီးပြားေရးတကသိုလ္ေက်ာင္းဆင္း တစ္ေယာက္ ရင္ဖြင့္ထားတဲ့ ကားနဲ႔ပါတ္သပ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးပါပဲ ….. သားတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းက ဆုေပးပြဲ သြားတဲ့ေန႔မွာ ကိုယ္ပိုင္ကားမရွိလို႔ သားျဖစ္သူ အတြက္ ခံစားခ်က္ေလးကို ေရးဖြဲ႕ထားခဲ့တာပါ .. ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လို အၿပိဳင္အဆိုင္မ်ားတဲ့ ေနရာမွာ ဆုေပးပြဲလို ေန႔မ်ိဳးမွာေတာ့ မိစုံဖစုံ သားသားနားနား သြားခ်င္ေပမယ့္ .. လိုင္းကားစီးသြားရင္း လမ္းမွာ ဒုက ျဖစ္ရတဲ့အခါ တာဝန္ေက်တဲ့ သားအတြက္ တာဝန္ေက်ခ်င္ေပမယ့္ တာဝန္မေက်နိုင္တဲ့ ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ့ မိမိကိုယ္ကို အားမလိုအားမရမွတ္တမ္းေလးပါ … ဒါေပမယ့္ သူလည္းမၾကာခင္မွာပဲ … ဓါတ္ဆီဆိုင္တစ္ခုကို ေျပာင္းေရႊ႕တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရင္း သူအရင္ဆုံး မျဖစ္မေန ကားတစ္စီးရေအာင္ ႀကံေဆာင္ခဲ့တယ္လို႔ သူ႔ရဲ့ ဒိုင္ယာရီေလးကို အဆုံးသတ္ထားခဲ့ပါတယ္ …
၂၀၀၇ ခုႏွစ္ေလာက္က ေရးခဲ့တဲ့ ဒိုင္ယာရီမွတ္တမ္းေလး မွာေတာ့
ခ်စ္သူ႔ ဆီကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အလည္လိုက္သြားတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ …. ခ်စ္သူ႔အိမ္က ကားကို မေမာင္းတက္ ေမာင္းတက္နဲ႔ ေမာင္းရင္း အရွက္ရခဲ့ပုံ ကိုေရးမွတ္ထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးပါ ….. ကိုယ္ပိုင္ကားမရွိေပမယ့္ အေရးၾကဳံတဲ့အခါ ေမာင္းလို႔ရေအာင္ သင္တန္းတက္ထားတဲ့ ေကာင္ေလးဟာ ကားေမာင္း ကၽြမ္းက်င္လွတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး … ဒါေပမယ့္ ကားမေမာင္းတက္ပါဘူး လို႔ အမ်ားေရွ႕မွာ ျငင္းရမွာ ရွက္လို႔ ကားတက္ေမာင္းရင္ ျပသနာတက္ပုံေလး … ဒီလို ျပသနာေတြ ႀကိဳျဖစ္မွာဆိုးလို႔ ခ်စ္သူေကာင္မေလးကို ကားမေမာင္းခိုင္းဖို႔ ႀကိဳတင္ေတာင္းပန္ထားေပမယ့္ ခ်စ္သူေကာင္မေလးရဲ့ ပညာသားပါပါ မိသားစုေရွ႕မွာ အရွက္ ခြဲလိုက္ပုံေလးကို ေရးမွတ္ထားတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ ဒိုင္ယာရီေလးပါပဲ …. အဲဒီဒိုင္ယာရီေလးကေတာ့ ခုတေလာမွာ အစိုးရက ဖြင့္ေပးေနတဲ့ ကားပါမစ္ လို႔ေခၚတဲ့ ကားတင္သြင္းခြင့္ေတြေၾကာင့္ လွလွပပေလး အဆုံးသတ္နိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ေမၽွွာ္လင့္မိတာပါပဲ … လွလွပပေလး အဆုံးသတ္နိုင္ပါေစလို႔လည္း ဆုေတာင္းေပးမိပါတယ္ …
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာ ခုနလို ရင္နင့္စရာ ဒိုင္ယာရီမွတ္တမ္းေတြ မရွိသင့္ေတာ့ပါဘူး…. ဒိုင္ယာရီေတြထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြသာ မွတ္တမ္းထားသင့္ေတာ့ပါတယ္ .. ထားလည္းထားနိုင္ပါေစလို႔ပဲ ဆနျပဳဆုေတာင္းမိပါေတာ့တယ္ …..
ေလးစားစြာျဖင့္
မင္းအိမ္ျဖဴ