ကြ်န္ေတာ္တို႔စီမံကိန္းၾကီးလည္း အေခ်ာသပ္လုပ္ငန္းေတြ နဲ႔ ျပီးဆံုးကာနီးျပီမုိ႔ ဟုိး..အရင္ စီမံကိန္းလုပ္ငန္းၾကီး အားေကာင္း ေမာင္းသန္ ၾကိဳးစားလုပ္ကိုင္ခဲ့ရတဲ့ စီမံကိန္းလယ္ ကာလကာေလာက္ အလုပ္ေတြ သိပ္မရွဳပ္ ေတာ့ျပီ ၊၊ အနည္း ငယ္ ေအးေအးလူလူ ရွိလာျပီလို႔ ဆုိရေပမေပါ့ ၊၊ ဆုိက္လုပ္ငန္းေတြ ကလည္း ပါးပါးလ်လ် နဲ႔ လုိအပ္တဲ့ အေခ်ာ သပ္လုပ္ငန္းေတြသာ ရွိေတာ့ တာမုိ႔ လူအင္အားလည္ ေလ်ာ့ပါးသြားသလို စက္ၾကီးေတြ ၊ ကရိန္းေတြ ၊ ယႏၱယား ေတြ လည္း ေနာက္ထပ္စီမံကိန္း အသစ္တစ္ခုဆီကို ေျပာင္းေရႊ႕သြားျပီမို႔ ဟာလာ ဟင္းလင္း ရွင္းရွင္း လင္းလင္းနဲ႔ စီမံကိန္းက လြမ္းေမာစရာေတာင္ေကာင္းေနေလရဲ့ ၊၊
စီမံကိန္း လယ္ကာလ ၊ ဆီတုန္းကေတာ့ ပြဲေတာ္အလား ပ်ားပန္းခတ္မွ် စည္ကားလုိ႔ေပါ့ ၊၊ မနက္အာရံုတက္လို႔ ေရာင္နီလာျပီ ဆိုသည္ႏွင့္ စက္သံ၊ကားသံ ၊ လူသံ ၊ေခၚသံ ၊ ေအာ္သံ ေတြနဲ႔ စည္စည္ညံခဲ့ေပါ့ေလ ၊၊ ကြ်န္ေတာ္ တုိ႔လည္း မနက္ ၇-နာရီ ထိုးတာနဲ႔ ဆုိက္ထဲေရာက္ေနၾကျပီ ၊၊ တစ္ေန႔တာ လုပ္ငန္းအတြက္ တာ၀န္ေတြ ခြဲေ၀ လို႔ စီမံကိန္း ဒါရုိက္တာ ျဖစ္သူနဲ႔ မနက္တုိင္း ကြင္းျပင္ထဲမွာ Briefing ယူေနၾကေပါ့ ၊၊ ေနာက္မွ ကိုယ္တာ၀န္က် တဲ့ အပိုင္းမွာ ရွိတဲ့ လုပ္ငန္းက ကိုယ့္လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကို ထပ္ျပီး ညႊန္ၾကား ၊ ျပီးမွ လိုအပ္တဲ့ လုပ္ငန္းေတြ လိုက္စစ္ေဆး လို႔ ၊ လုပ္ၾကကိုင္ၾကေပါ့ ၊၊ ပင္ပန္းေပမယ့္ အင္မတန္မွ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းသလို ၊ အင္မတန္မွ လည္း ဂုဏ္ယူစရာေပါ့ ၊၊ ေနာင္တခိ်န္မွာ ေပၚထြန္းလာေတာ့မယ့္ တံတားသစ္ၾကီးကို ျမင္ေယာင္ရင္း ပင္ပန္းတာ ေတြ ေျပေပ်ာက္ ရပါတယ္ ၊၊
ေအာ္ ၊ အခုေတာ့ စီမံကိန္းလည္း ျပီးဆံုးျခင္း ေရာက္လို႔ အခိ်ဳ႕ခိ်ဳ႕ေတြ လည္း ေနာက္ထပ္ စီမံကိန္းအသစ္ဆီ ေရွ႕ေျပးအဖြဲ႕အျဖစ္ သြားၾကျပီ ၊၊ အလုပ္မရွိေတာ့တဲ့ အလုပ္သမားအခိ်ဳ႕လည္း ေျပာင္းၾကေရႊ႕ၾကေပါ့ ၊၊ အခုလို စပ္ကူးမတ္ကူးကာလ ဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႕လို အျမဲတမ္း၀န္ထမ္းေတြ အတြက္ မေထာင္းတာေပမယ့္ ၊ ေန႕စား အလုပ္ သမား လူတန္းစား အတြက္ေတာ့ အင္မတန္မွ က်ပ္တည္းတဲ့ ကာလေပါ့ ၊၊ လုပ္ငန္းကလည္း မလွုုိဳင္ ေတာ့ သလို အလုပ္မရွိဘူးလို႕လည္း မဆိုိနုိင္ ၊ ျပတ္တုန္းလပ္တုန္း ကာလေပါ့ ေလ ၊၊ မစဥ္းစားခ်င္ ပါဘူးေလ ၊၊ အခုလို မနက္ေစာေစာ မွာ ဒီလိုအေၾကာင္းေတြ မေတြးလိုေပမယ့္ ၊ တားမရဆီးမရ အလိုလို ၀င္လာတဲ့ အေတြး ဆိုးကို ေျဖေဖ်ာက္လို. အားေနတုန္း လမ္းေလးဆင္းေလွ်ာက္ဖို႔ စိတ္ကူးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ အိမ္ေလးရဲ့ ေခါင္းရင္းဖက္ ေစြေစာင္းေစာင္းမွာ ရွိတဲ့ ခေရပင္တန္းေလးေတြ ဘက္ဆီကို ဦးတည္မိပါတယ္ ၊၊
ခေရပင္ေလးေတြ ဟာ ပင္ပ်ိဳေလးေတြ မို႕ အပြင့္ေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာ နဲ႔ ရနံသင္းသင္းေလး အျမဲေမႊးေနတက္ ပါတယ္ ၊၊ ေလအေ၀ွ႕မွာ ေၾကြၾကေနတဲ့ ခေရပြင္႔ေလးေတြ လည္း ေျမျပင္မွာ ေဖြးေဖြးလွုပ္လို႔ေပါ့ ၊၊ အဲဒီ ခေရ ပန္း ေလးေတြကို ေန႔စဥ္မနက္တုိင္း ဗန္းကံုးေလးေတြနဲ႕ လာေကာက္ေနၾက ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္၊၊ အၾကီးမေလး က ၁၁ ႏွစ္ေလာက္နဲ႔ အငယ္ေကာင္ေလးက ၈ႏွစ္ ေလာက္ေပါ့ ၊၊ ဆိုက္ထဲမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ အလုပ္သမား တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ့ သားသမီးေလးေတြ ေနမွာပါေလ ၊၊ ဗန္းကံုးေလးေတြ အျပည့္အေမာက္ အျမဲတမ္း ကုန္စင္ေအာင္ ေကာက္သြားတက္ၾကပါတယ္ ၊၊ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ေပမယ့္ ေက်ာင္းသြားတာမျမင္ေတာ့ ေက်ာင္းမေနၾကဘူးထင္ပ ၊၊ ဒီလိုပဲ ဆိုက္ထဲမွာ လည္း ဟုိဟာေလးေကာက္ ၊ ဒီဟာေလးေကာက္နဲ႔ ေတြ႕ေနရ တက္ပါတယ္ ၊၊ ဒီေန႕မနက္မွာေတာ့ ပန္းေၾကြေလးေတြ ေကာက္ရံုမက အပင္ကိုပါ လွုပ္ျပီး မေၾကြေသးတဲ့ ပန္းေလးေတြကို ေျခြ ယူဖို႕ ၾကိဳးစားေနတာေၾကာင့္ " ေဟ့ ခေလးေတြ မင္းတုိ႕ ေၾကြတာကိုတင္ေကာက္ ေလ ကြာ ၊ ဘာျဖစ္လို႕ မေၾကြ ေသးတဲ့ ပန္းေလးေတြ ကို ေျခြေနတာလည္း ၊ အပင္ျမင့္မွာ ခဏျဖစ္ျဖစ္ သဘာ၀အတုိင္း ေနပါေစကြာ ၊ ေနာက္ ေန႕ မနက္ေတာ့ သူ႕အလိုလို ေၾကြမွာေပါ့ကြာ " ရယ္လို႕ ခပ္ေငါက္ေငါက္ေလး ေျပာမိေတာ့ ေကာင္းမေလးက " ဒီေန႕ အေဖ့ကုိ ေဆးခန္းျပရမယ္ အစ္ကုိၾကီး ၊ ေဆးခန္းျပဖုိ႔ေငြလိုတယ္ ၊ ဒါေၾကာင့္ မနက္ျဖန္သူ႕အလိုလို ေၾကြ တဲ့ထိ ေစာင့္လို႕ မရလုိ႕ပါ " ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာ၀ုိင္းေလးကို ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လိုျပန္ေျပာရပါ့မလဲ ၊၊ " မေၾကြ ခင္မွာ ေ၀ေနတဲ့ ပန္းေလးေတြကို သဘာ၀အတိုင္း ရွိပါေစကြာလို႕ " တားခ်င္ ေပမယ့္ သူတို႕ကိုယ္တုိင္ မေ၀ခင္ မွာ ေၾကြေနရတဲ့ ဘ၀ေလးေတြ မို႕ ကြ်န္ေတာ္ ဘာမ်ား ေျပာႏုိင္ ပါဦးမလဲ ၊၊ တခါတခါ သဘာ၀ကို ခ်စ္ျမတ္ႏုိးစြာ မေ၀ခင္မွာ မေၾကြေစခ်င္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ တခါတရံ ေျခြေနမိလား ရယ္လို႕ အျမဲေတြးမိပါတယ္ ၊၊
အလုပ္ခြင္ထဲမွာ ေက်ာင္းေနရမယ့္အရြယ္ အလုပ္သမားေလးေတြကို ေတြ႕ရ ခုိင္းရတုိင္း လိပ္ျပာမလံု ခံစားမိတာ အမွန္ပါ ၊၊ ၁၅ - ၁၆ - ၁၇ ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ မိဘရင္ခြင္၇ိပ္မွာ ေႏြးေႏြး ေထြးေထြး ခိုလွဳံရင္း ေက်ာင္းပညာ သင္ၾကားရမယ့္ အရြယ္ေတာ့ေပါ့ ၊၊ အတက္ပညာတစ္ခုကို သင္ၾကားေနရ မယ့္ အရြယ္ေတြပါ ၊၊ ပန္းခေလးေတြ ေၾကြမွာစိုးတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီခေလးေတြ အတြက္ေရာ မကာကြယ္ ႏုိင္ ေတာ့ ဘူးလား ၊၊ ကာရာ အုိေက ဆုိင္မွာ အဲဒီအရြယ္ ခေလးမေလးေတြကို ပန္းကံုးစြပ္တာဟာ ၊ ေဘာက္ဆူးေပး တာဟာ ခ်ီးေျမွာက္ လိုက္တာလား ၊ ေၾကြမွာစိုးလို႕ တံစိုိးေပးလိုက္တာလား ၊ ေၾကြျပီးသားပါပဲရယ္လို႕ နင္းေျခ ေပးလိုက္တာလား ၊၊ မစဥ္းစားတက္ေတာ့ပါဘူ း ၊၊ အေဖကူလီထမ္းလို႕ သားကူလီထမ္းရတယ္ဆိုတာ ေမြခံထုိက္ေစဆိုတဲ့ ၀တၱရား ေက်ပြန္ျခင္းလား ၊ အေဖလုပ္ သူက ၁၀ ပိသာ အေလးကို ထမ္းလို႕ သားလုပ္သူက ၁၅ ပိသာ အေလးကို ထမ္း ႏုိင္တယ္ဆိုတာ ဂုဏ္ယူ စရာလား ၊၊ အဲဒီသားသမီးကို အတိဇာတ သားရယ္လို႕ ေခၚဆိုရမလား ၊၊ ကြ်န္ေတာ့္ ပတ္၀န္းက်င္ ၊ အလုပ္ခြင္ေတြထဲမွာ မေ၀ခင္မွာ ေၾကြေနရတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးေတြ အမ်ားၾကီးပါ ၊၊ အဲဒီ ပန္းေလး ေတြဟာ အခိ်န္မတန္ခင္ မွာ ပင္ယံထက္က ေျခြခ်ခံခဲ့ရတယ္ေလ ၊၊ ဒါေပမယ့္ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ပန္းခေလး ေတြကို မေ၀ခင္မွာ မေၾကြေစခ်င္ေပမယ့္ ၊ ကို္ယ္ဘာမွ မတက္ႏုိင္ေသးတာမို႕ တခါတရံ ကိုယ္တုိင္ ေျခြသူမျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားရင္းပဲ ..... မေ၀ခင္မွာ မေၾကြပါေစနဲ႕လို႕ ဆုေတာင္းေပးရံုမွတစ္ပါး .........
ေမတၱာရင္းျဖင့္
မင္းအိမ္ျဖဴ
(လြန္ခဲ့တဲ့ အတိတ္က ကြ်န္ေတာ့္ ရဲ့ တံတားဆိုက္ကို သတိယရင္း ၊ ျမစ္သာတံတား စီမံကိန္းက လုပ္ေဖၚ ကိုင္ဖက္ အလုပ္သမား ေလးမ်ားအား လြမ္းဆြတ္ရင္း ေရးဖြဲ႕ပါသည္ )
၀န္ခံခ်က္ ၊၊ ပုိစ့္အေဟာင္းေလးတစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါသည္ ၊၊
6 comments:
စာေကာင္းေကာင္းေလးေတြနဲ႔ ဆားခ်က္မိတာ ႏွစ္ခါရွိၿပီေနာ္ =)
ေဟာင္းတာေတြ သစ္တာေတြေတာ ့မသိဘူး။ အခုမွ ဖတ္ရေတာ ့ အသစ္ေပါ ့ေနာ္။ ဇာတ္လမ္းေလးက တကယ္ခံစားရတယ္။
ကိုမင္းအိမ္ေရ...
ခေရပန္းေကာက္တဲ့ ကေလးေလးေတြကို မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္လာမိရင္း... သနားသြားမိတယ္ဗ်ာ...။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ခဏျပန္တုန္းက ကေလာသြားဖို႔ အေ၀းေျပးကားဂိတ္မွာ ေစ်းေရာင္းေနတဲ့ ကေလးေလးေတြေတြ႔ခဲ့ရတာကို ျပန္သတိရသြားမိတယ္...။ အဲ့ဒါမ်ိဳးေတြေတြ႔တိုင္းလည္း... ကိုယ္က ဘာမွ မလုပ္ေပးႏိုင္...၊ လုပ္လည္းလုပ္ေပးခ်င္နဲ႔ စိတ္ထဲမွာ မသက္မသာ ခံစားၾကရတတ္တယ္ေနာ္...း((
(စာေဟာင္းေလးေတြလည္း... ျပန္တင္ပါဗ်ာ...။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ေတာ့ အသစ္လိုပါပဲ...)
ခင္မင္တဲ့
ဏီလင္းညိဳ
ဟုတ္တယ္၊ အေဟာင္းေလးပါ :P
အေဟာင္းဆုိေပမဲ့..
အခုမွ စဖတ္ဖူးတာပါ။ တင္ျပပုံေလးေကာင္းတယ္။
ဒီလုိ ကေလးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနဦးမွာပါ။ ေခတ္ကာလ အေျခအေနတစ္ခုေၾကာင့္ေပါ့။
ပင္စည္ခိုင္မာမွသာ ပန္းေတြအဖူးေတြကို ဆက္ျပီး ထိန္းႏိုင္သိမ္းႏိုင္မွာေပါ့ဗ်ာ...
းဝ)
Post a Comment