ေတြ႔ဆံုခြင့္ နဲ႔ အလြမ္းေဖၚ

ေနာက္ေၾကာင္း ကုိျပန္ငဲ့ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါတုိင္း မပီ၀ုိးတ၀ါး အရိပ္ေတြက ေခတ္ေဟာင္းရုပ္ရွင္ကား တစ္ခုလို ျဖဴလိုက္မည္းလိုက္ တခါတခါေတာ့ စိမ္းလိုက္၀ါလိုက္ ၊၊ ေအာ္ အတိတ္ရဲ့ အရိပ္ေတြက ကုိယ့္ေနာက္မွာ ထပ္ခ်ပ္ မကြာဘူးေနာ္ ၊၊ ေနပူပူမွာ အတူေလွ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ ကာလေလးေတြမွာ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ ကယုကယင္ ေဖးမခဲ့ဖူးတဲ့ ကာလေလးေတြကုိ သတိရတယ္ ၊၊ ေနပူပူ ခရီးၾကမ္းတစ္ေထာက္မွာ တစ္ေယာက္ လက္ကုိ တစ္ေယာက္ တြဲျပီး ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ဖူးတာကုိ လြမ္းတယ္ ၊၊ ဟုိအခါ ေနပူစဥ္က မင္းလွမ္းခဲ့တဲ့ ေရပူ ခြက္ လည္း ဘယ္ဆီမွာလည္းကြယ္ ၊၊ ခုေနခါမေတာ့ မင္းကမ္းမယ့္ ခြက္က ကုိယ့္အတြက္ မဟုတ္သလို ကုိယ္ ၾကိဳက္တဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းလည္း မဟုတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး ၊၊ မင္းကုိလွမ္းမယ့္ လက္ကလည္း ကုိယ္မွ မဟုတ္ေတာ့တာပဲ ၊၊ မင္းသြား တဲ့လမ္း ပန္းပြင့္ေတြ ခင္းထားေပမယ့္ ကုိယ္ေလွ်ာက္ေနရတဲ့ လမ္း ဆက္လက္ အထီးက်န္ ေနဆဲပါလား ၊၊ ဘယ္အခ်ိန္ဘယ္ကာလမွာမ်ား နားခုိရာကုိင္းေလးတစ္ခု ၊ ေသာက္သံုးစရာ ကမ္းလင့္လာမယ့္ ေရေအးေလး တစ္ခြက္ ရႏုိင္ပါ့မလဲ ရယ္လို႔ တမ္းတမ္းတတ ငံ့လင့္ေနမိဆဲ ၊၊
၀ုိင္၀ိုင္းကေတာ့ ကမာၻေျမၾကီးရဲ့ တစ္ေနရာမွာေတာ့ ရွိမယ္တဲ့ေလ တကယ္မ်ားလား ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ အတိတ္ေတြ သာမက အနာဂတ္ဆုိတာက လည္း မပီ၀ုိးတ၀ါး ပါလားေနာ္

လူဆိုတာ အားနည္းေနသမွ် ျပည့္စံုျခင္းဆိုတဲ့ ကံတရား ေမွ်ာ္လင့္ရင္းေမာေန တဲ့

အမွန္တကယ္ကုိ အဲဒီမျပည့္စံုျခင္းေတြ အတြက္ ေမာေနရတာပါပဲ

ကမာၻေျမရဲ့ တစ္ေနရာမွာေတာ့ အားေပးမယ့္သူရွိအံုးမယ္ ေတြ႔ခ်င္ေသးတယ္

တကယ္ပါ ၊၊ တစ္ေန႔ေန႔ေပါ့ ၊၊ ေတြ႕ခြင့္ရရင္ ေတြ႔ခ်င္ပါေသးတယ္ .................